Naar Rapidolië het zesde werelddeel

Holbewoners werden geworpen, in hun handen op. En die wierpen ze terug.

Doch de Onbehaarden waren ook niet mis en leerden dat kunstje gauw af. Zoodat er geen steenen meer werden opgeraapt, doch van hand in hand werden gesmeten.

Toen de steenen dat bemerkten, vonden ze die vechtwijze zoo flauw, dat ze opzettelijk in de lucht bleven zweven en zich als ballen op de hoofden van Aapmenschen en Holbewoners op en neer kaatsen lieten.

Den verderen strijd werd dus feitelijk gevoerd door de steenen, onder luide goedkeuringen van Manus. En ze wonnen hem finaal, want noch Aapmenschen noch Holbewoners waren tegen die harde hoofdaanvallen opgewassen. De eersten huppelden en dansten dus naar het bosch terug en de laatsten kropen weg achter hun muur en eindelijk in hun holen.

—    Hoe heb ik dat eventjes voor elkaar gemaakt? vroeg Manus en trok verwaand een onderkin. Als ik niet bijtijds mijn tong had uitgestoken, zouden die gekken nu nog aan het dansen en gooien zijn.

—    Wil jij dan maar liever kapitein zijn, Manus? vroeg Don schertsend.

Manus krabde achter zijn oor.

—    Weet je waar ’m de knoop zit, zei hij eindelijk. Dat voor kapitein spelen breng ik wel in orde. Maar wie van jullie zou er nu voor hond kunnen spelen? Niet één, die er half geschikt voor is.

Dat erkenden de kinderen en dus werd besloten alles maar bij het oude te laten. Hetgeen dan ook maar het beste was.

Nu de strijd was geëindigd, kwamen de steenen weer geleidelijk naar beneden. En waarschijnlijk hadden ze medelijden met de bouwers, om hun verstoorden arbeid, want ze stapelden zich netjes bij den muur op.

De Onbehaarden kwamen nu bij troepjes uit hun holen te voorschijn en zetten zich weer aan het werk. Ze gaven geen acht op de kinderen, waardoor die eerst dachten dat ze onzichtbaar waren voor de Holbewoners. Dus wenkte San, Manus, dat hij eenigen in hun kuiten zou bijten.

110