Naar Rapidolië het zesde werelddeel

Ze konden nu wel is waar zwemmen, maar hadden toch geduchten hekel aan water, omdat dat hen schoonwaschte. En dan duurde het langen tijd voor ze weer behoorlijk smerig waren. Ze schreeuwden dus als magere varkens. Die eenmaal in het water dobberde, trachtte ook de anderen er in te sleuren en die nog op een boom ronddreef verhinderde anderen er op te klimmen.

Het geleek wonderveel op een echten zeeslag en Manus zat zoo hoog en droog, dat hij een heusche admiraal leek die ergens, vanuit een veiligen toren, zijn bevelen naar de schepen seinde.

Gerda en Elly hadden den grootsten schik om Manus’ nieuwste dwaasheid en lieten haar luchtschip op het meer dalen en drijven. Toen grepen ze de kindertjes één voor één bij de handjes en spoelden hen door het water, alsof ze stukken waschgoed waren.

—    Het kind verliest zijn haren, zei Gerda verbluft, na de eerste spoeling.

Maar ook de andere kindertjes kwamen onbehaard en glad, als heusche men-schenkindertjes, uit het water terug.

—    Een gek geval, fluisterde Elly.

Als hun ouders dat zien, willen ze hen misschien niet meer terug hebben. Of ze klagen ons bij het apengerecht wegens haardiefstal aan.

—    Dompel er een nog eens onder, raadde Gerda. De haren drijven hier in de buurt rond. Misschien kleven ze wel vanzelf weer vast.

Maar dat gebeurde niet. De tweede onderdompeling deed de kleintjes nog meer op echte kindertjes lijken, met ronde gezichtjes en heldere, lachende oogen. Wel was hun huidkleur eerder bruin-groen dan blank te noemen.

—    Lieve Rapido! riep Gerda plotseling, die kindertjes zien er nu veel te lief uit om hun leven al buitelend in de boomen door te brengen.

—    Dat behoeven ze nu niet meer, antwoordde de Stem van den Toovenaar. Nu hebben zij óók een loutering ondergaan en zijn ze iets meer mensch geworden dan ze waren. Dat hebben ze aan jullie te danken, Gerda.

—    Zullen hun ouders hun nu nog wel als kindertjes willen hebben, Rapido? vroeg Elly, een beetje angstig.

—    Dat zal nog maar voor korten tijd zijn. Spoedig zullen de ouders bemerken, dat hun kindertjes méér zijn dan zij. En op jullie voorbeeld zullen nu de andere ouders altijd hun kindertjes kammen en baden, om hen te ontwikkelen.

Maar nu vlug naar Don en San, gebood Rapido. Ze wachten op jullie.

—    Gerda, Elly, Manus! klonk het plotseling vreemd en doordringend.

—    Don roept ons door zijn stokje, zei Gerda, op Elly’s verbaasden blik. Snel!

107