Naar Rapidolië het zesde werelddeel

—    Daar moeten we vooral om denken, zei hij, hijgend. Als we ons stokje niet met twee handen vasthouden, kunnen we er niet aan zweven.

Nu klonken weer kreten en drong er een sterk gejoel uit de hoornen tot hun door, als werd daar een voetbalwedstrijd gehouden.

—    Naar dat geschreeuw te oor-deelen, zou ik eerder denken, dat er menschen dan apen in het bosch zijn, zei San.

—    Onzichtbaar! riep Don plotseling.

Het was tijd, want een menigte

wezens, met voorwerpen in de handen, klauterden tot in de toppen der boomen om de kinderen te bekogelen. Op Don’s bevel maakten de stokjes hen onzichtbaar, ook voor elkaar, doch nu zweefden ze dicht bijeen en fluisterden met elkaar.

De wezens in de boomen bleven werkloos zitten van verbazing. Ze zaten bij clubjes en bij paren. Nu zagen de kinderen dat er vrij groote onder waren en dat ze allen, over het geheele lichaam, met lange haren waren bedekt.

—    Foei, wat griezelige wezens, zei Elly. We moesten hier maar niet lang blijven, Don.

—    Waarom griezelig ? vroeg Gerda. Het zijn natuurwezens. Ze lijken wel een beetje op menschapen.

Haar stem scheen de dieren te lokken. Ze sprongen voort, in de richting vanwaar het geluid kwam.

—    Niet zoo luid, waarschuwde Don. Ze schijnen nogal kwaadaardig. Ik vind ze meer op aapmenschen lijken. Ze hebben geen staart en ze hebben een bijna

menschelijke stem.

De kinderen zweefden onzichtbaar verder, tot ze boven een open ruimte, midden in het bosch, kwamen. Daar daalden ze neer, evenwel van verre door de aapmenschen gevolgd.

Don keek den omtrek af, door zijn \ stokje, doch schudde zijn hoofd.

— Ik zie nergens een teeken van een woning, hoe klein ook. Ze wonen dus bepaald in de boomen en kunnen nog niet bouwen, zei hij.

—    Behalve dan woonschepen, zei Gerda lachend.

Ze stonden nu bij elkander en keken naar de dieren in de verte. Doch die schenen door den reuk gemerkt te hebben waar de kinderen stonden. Plotseling stormden ze met honderden op hen af en vormden een grooten kring om de vier onzichtbaren.

103