Naar Rapidolië het zesde werelddeel

krokodil voort. Dat scheen de woede van den kikker gaande te maken, want plotseling sprong hij den ooievaar naar de keel. Langbeen slaakte een schrillen kreet en vloog snel heen.

— Zou hij werkelijk bang voor den kikvorsch zijn ? vroeg Elly, verbaasd.

Uit gewoonte der laatste dagen sprak ze door haar stokje. Daardoor verstond Eenoog haar.

— Wel natuuurlijk is Ooievaar bang voor Kikker. Dat is zoo de wet in mijn Ezelsrijk, balkte hij.

— Wat zou hij daarmee bedoelen ? vroeg Oerda, gewoon sprekend.

— Och, niets natuurlijk, zei Don,schouderophalend. Dat mormel is veel te dom om iets te kunnen bedoelen.

Toen zij Eenoog’s „paleis” bereikten, stak Manus spottend de tong uit. Hij had er tevoren geen hoog denkbeeld van gehad, maar de werkelijkheid was nog minder. Het „paleis” bestond uit een berg rottend hout, afval en rommel, die grooten-deels was uitgehold. Van buiten was den berg onregelmatig met slik besmeerd.

Voor de opening zaten twee vliegen en gluurden nieuwsgierig naar een kat, die argeloos kwam aantrippelen. Toen ze langs den krokodil ging, scheen die zich klein te maken van angst, maar op het gezicht van den kikvorsch versnelde zij haar stap.

—    Denk jij dat de dieren elkaar hier wél opeten? vroeg Manus aan Gerda,

die afstapte en haar neusje dichtkneep.

— Ik vrees van nog véél erger, antwoordde ze zuchtend.

De jongens en Elly traden nu ook achteruit. De lucht die hun Van uit het „paleis” toegemoet kwam, was onverdragelijk.

De ezel trad verwaand zijn huis binnen en wenkte zijn gasten, met zijn eene oog, dat ze zouden volgen. Maar de kinderen gaven de voorkeur aan een wandeling.

Manus beduidde hun, nog een oogen-blik te wachten. Poes was nog eenige stappen genaderd en meteen vlogen beide vliegen, als bij afspraak, op haar af.

Haar haren gingen overeind staan van schrik. Ze maakte een luchtsprong en stoof voort, de staart als noodsein in een vraagteeken omhoog.

—    Eenoog heeft die kat gek gemaakt, een andere verklaring weet ik er niet voor, zei San.

95