Casa Bianca

Terwille van Mevrouw’s zwakke gezondheid woont de familie in een kleine plaats, dicht bij Amsterdam, waar mijnheer een groote sigarenfabriek heeft.

Intusschen hebben Jo en Dien haar goed aan den kapstok gehangen, en stuift het tweetal de kamer binnen, waar mevrouw op den divan ligt en verschrikt opkijkt uit het boek waaraan ze bezig is.

„Dag schatte-mams”, zegt Jo, twerijl ze het tengere moedertje onstuimig om den hals valt. „Dag mevrouw”, zegt Dien, die haar meestal luide stem altijd wat tempert als ze bij Jo’s moeder is.

„Dag wildebrassen”, lacht mevrouw. „Wat komen jullie weer keurigjes binnen. Eerst bellen of er brand is, en dan holderdebolder valt het stel naar binnen”.

„Mams, zijn „de steenpuisten” nóg niet weg?” „Neen, kind, nog niet. Er is net een verhuiswagen weggegaan en nu denk ik, dat de laatste nog moet komen.”

„Oef! dat zal opluchten”, zegt Jo met een zucht.

„De steenpuisten” zijn de naaste buren van de familie Tervaart. Ze hebben hun mooien bijnaam te danken aan het feit, dat bij hun blijde aankomst, de heer des huizes net een groote steenpuist in den hals had. Zoo kwam het, dat nadien, de geheele familie door de kinderen Tervaart als „de steenpuisten” betiteld werd.

7