Casa Bianca

Weer bogen de meisjes.

Maar vóór ge komt, o, blanke zusters, is het noodig, dat we uw namen weten. Spreekt dus.” Plet Indische meisje, dat de oudste was, nam nu het woord. Ze kruiste de armen over de borst en boog zich voor Winnetou.

„Machtig hoofd der Apachen, mijn naam is...” „Toetie Roetmop”, plaagde Loe, waarop de Donkere Roos in zulk een woede ontstak en Antinahuel zoo onbarmhartig afranselde, dat deze verschrikt wegdook.

Maar „Toetie Roetmop” nam het niets kwalijk en zei lachend:

„Neen hoor, zoo heet ik niet en ook niet „Katjang”, als je dat woord nog soms op je programma hebt. Machtige Winnetou, mijn naam is Déborah Terheust.”

„Schoone Déborah, bloem uit het Oosten, ik zeg u welkom. En zeg ons nou maar meteen hoe die andere veulens heeten.”

De „veulens” schaterden weer van pret, ze vonden de comedie eenig.

Juist wilde Déborah verder gaan met voorstellen, toen mevrouw Cortelingen in den tuin kwam, die ze toeriep:

„Meisjes, wat is er toch gebeurd? Nettie is heelemaal van streek.”

Doch toen ze een eindje verder den tuin inliep, begreep ze het wel en ook zij begon hartelijk te lachen.

«8