Casa Bianca

„Van jou net zoo goed,” zei Jo op hartelijken toon. „Jij bent haast altijd bij ons, jij bent haast net m’n zusje.”

Dit lieve gezegde van Jo verteederde Dien en terwijl ze Jo een kus gaf zei ze half-lachend: „Ik ben een akelig, jaloerseh spook, je moet maar niet zoo lief voor me zijn, hoor!”

„Neen, dat zal ik ook niet,” lachte Jo terug en ze gaf Dien een tik om d’r ooren, waarop die haar in volle vaart naholde en juist tegen een der leeraressen aanliep, die haar een felle terechtwijzing gaf over haar onbehoorlijk gedrag.

Proestend van ingehouden lach gingen de twee het schoollokaal binnen en telkens als ze elkaar dien middag aankeken, hadden ze moeite hun lachen te bedwingen bij de herinnering aan die malle botsing van Dien met de stijve Engel-sche miss.

Na vieren holden ze in gestrekten draf naar huis en de eerste vraag was natuurlijk:

„Zijn de twee anderen al gekomen?”

„Ja,” zei oom Wim, die in de serre zat te teekenen. „Ik had net de eer en het genoegen het stel te zien arriveeren. Ze werden allebei gebracht door een Pa, en ze hadden bedrukte snuiten, zeker vanweges het naderend afscheid van de Pipa’s.”

„Ik zou ’t ook èrg naar vinden als ik bij een vreemde mevrouw kwam en Vaap ging dan weg,” zeiJo.

57