Casa Bianca

„Kind met juf, samengereisd met Vader de man,” orakelde oom Wim.

„Detective-aanleg, ” plaagde vader. „Hoe raadt ie ’t zoo!”

„Als u nu maar eens precies vertelde hoe ’t ging,” zei Jo, de wanhoop nabij.

„Ja man, je moest nu maar liever het verhaal geregeld vertellen, anders is Jopie om elf uur nog niet naar bed.”

„O, ’t is pas half negen,” plaagde vader. Maar toen hij Jo’s opgewonden gezichtje zag, kreeg hij berouw.

„Nu dan, ik zal van wal steken.

Ik zat vanavond heel rustig in m’n coupé, toen op het laatste oogenblik het portier opengerukt werd en een juffrouw met een meisje van vier a vijf jaar, naar binnen rolde.”

„Hè, vier!” zei Jo teleurgesteld.

„Mond dicht, of ik vertel niet verder,” gebood Papa.

„Het kleine ding rolde pardoes op m’n schoot en dat scheen ze heel geschikt te vinden, want ze bleef rustig zitten en zei met een grappig stemmetje:

„Hè, ik ben blij dat ik zit!”

De juffrouw, die de bagage in het net schikte keek om en vond de zitplaats zeker niet zoo best, want ze beval „Nettie” (zoo heet ze) op de bank te gaan zitten.

„Dan kom ik toch naast u zitten,” zei het

49