Casa Bianca

zei oom „het kunnen nog best drie jongens en drie meisjes zijn.”

„Des te beter,” zei Rob. „Ik hou niks van zoo’n meisjeskolonie.”

„Nu, we zullen ’t maar rustig afwachten,” zei mevrouw.

„Daar is vader,” riep Jo, die den sleutel in het slot hoorde steken en ze holde den gang in, om even later gearmd met haar vader binnen te komen.

„Wat ben je vandaag laat vadertje,” zei ze> terwijl ze hem gauw in een grooten stoel schoof. „Hè, nu moet ik direct naar bed.”

„Ja, kindje, zaken gaan vóór ’t meisje,” plaagde vader. „Maar morgen ben ik weer op den gewonen tijd thuis.”

Jo schonk gauw' een kopje thee voor vader in en zette die met de courant binnen vader’s bereik.

„Omdat jij je oude vader zoo vertroetelt, heb ik een aardig nieuwtje voor je meegebracht.” „Wat dan, Vakie, toe, zeg ’t gauw?” vroeg Jo nieuwsgierig.

„Ja, dan moet ik een verhaal doen. Mag ze nog zoolang opblijven, moeder?”

„Laat maar genade voor recht gelden, Kit,” bromde oom Wim, die aan tafel zat te teekenen.

„Nu, dan mag ze nog opblijven tot je haar het belangrijke nieuws verteld hebt,” zei mevrouw.

„Is er ook iets voor mij bij?” zei Rob, die even van z’n houtsnijwerk opkeek.

47