Casa Bianca

zijn hals en Rob pakte een van z’n handen en schudde die in woeste vaart heen en weer.

„Ik stik!” riep het arme slachtoffer op benauwden toon.

Jo liet hem los en nu was het een vechten, wie z’n bagage zou dragen.

Toen ze buiten het perron gekomen waren, bleef Oom Wim staan en zei:

„Nou moet ik even bekomen van de verbazing. Zeg, bollebozen, waar moet dat naar toe, als jullie zoo blijft groeien! Jo, je moet maar lange rokken gaan dragen, ’t is geen gezicht, die vreesdij ke stelten uit je korte rokjes.”

„Bah, lange rokken,” lachte Jo. „Nog in geen vier jaar Oompie!”

„Ja, maar ik wil niet voor schandaal loopen. Ik kom een eindje achteraan, hoor! Loop jij maar door en doe net of je me niet ken.”

„Plaag, nare plaag!” riep Jo en ze zette de schilderskist even neer om hem af te rammelen.

„Wil je me kapitaal daar niet zoo onbeheerd laten staan, ooievaar!” riep oom Wim kwasi verontwaardigd.

„Wacht, ik zal ’m wel dragen,” en Rob wilde de kist oppakken,

„Geef je ’m hier!” en Jo vloog als een furie op Rob af en bemachtigde de kist weer.

„Ai!” zei oom Wim. „Da’s nou naar, Jopie_} daar loopt net de directrice van je school achter

je”

31