Wisselend getij

85

bleef pennen toen Pim door den portier was binnen geloosd.

Pim steigerde inwendig.

Eindelijk keek hij van z’n werk op en Pim kreeg een tamelijk norsch gezicht te zien, dat er, vond ze, flets en landerig uitzag.

„U komt op aanbeveling van . . . eh . . . van . .

„Mevrouw van Haren,” vulde Pim aan.

„Ah, juist.”

Reng! zei de telefoon en er ontspon zich een langdurig gesprek, waaruit Pim opmaakte, dat de een of andere afdee-ling van het groote bedrijf op haar nummer werd gezet.

„Brr!” huiverde Pim. „Ben je nog niet gelukkig als je zoo ijskoud de waarheid wordt gezegd.”

Eindelijk legde hij den hoorn neer en draaide zich, lichtelijk verveeld naar haar toe.

„En u wenschte?” vroeg hij, terwijl zijn hand onderwijl in een stapel papieren graaide.

Pim voelde zich hoe langer hoe kleiner worden, maar zich vermannend, ratelde ze:

„Ik zou graag een plaatsje op de redactie hebben. Ik heb eind-examen Gym.”

„Op de redactie,” herhaalde hij. „En heeft u journalistie-ken aanleg, denkt u?”

„Ik . . . geloof ’t wel . . .,” zei Pim bescheiden. „Ik heb eenige schetsen geschreven.”

„Geplaatst?” vroeg hij.

„N . . . neen,” moest Pim toegeven.

Hij keek even naar de electrische klok op zijn bureau.

„Gezanik,” dacht hij wrevelig. „Moet je nu met zoo’n grasgroen kind beginnen.”

Maar mevrouw van Haren zat in verschillende comité’s met z’n vrouw en hij wilde haar verzoek niet botweg afkitsen.

„U kunt als volontair op de scheepvaart-redactie komen,” zei hij dan wat kort.