Wisselend getij

84

Pim zich op een morgen gereed haar kans op het redactie-bureau te wagen.

Een laatste blik in den spiegel schonk haar de overtuiging, dat ze er uitzag om minstens tien hoofd-redacteuren te veroveren.

Ze had niemand iets van haar plan verteld en op de zwijgzaamheid van Mevrouw van Haren kon ze huizen bouwen.

„’t Is natuurlijk een schat van een man,” dacht ze, toen ze genietend van het heerlijk morgenzonnetje, naar het redac-tiebureau stapte.

„Al gaf mevrouw van Haren nu niet veel hoop, zij wist wel hoe ze zooiets aan moest pakken en aan zoo’n groot dagblad konden ze heusch wel altijd iemand gebruiken.”

Een druk-doende portier, die telkens door een ander in beslag werd genomen, nam haar visitekaartje in ontvangst, zei, dat Mr. van Duren in conferentie was en ze maar wat geduld moest hebben.

„Ik wórd verwacht,” zei Pim wat hautain.

„Jawel, jawel,” lachte de man gemoedelijk. „Dat worden ze allemaal, maar ieder komt op z’n beurt. Gaat u hier nou maar es zitten.”

Hij pootte haar in een rustig hoekje van de wachtkamer, gaf haar wat couranten.

„Geen manier van doen,” dacht Pim geërgerd. „Als je een dame besteld hebt, laat je haar niet wachten.”

Driemaal klampte Pim den portier aan, die de gemoedelijkheid zelf tegen „dat haastig gebakerde juffie” was, maar haar telkens weer beduidde, dat ze haar beurt moest afwachten.

Eindelijk na een half uur, dat haar een eeuwigheid had toegeschenen, geleidde Cerberus haar dan naar het hoogste ressort.

De „schat van een man” bleek een man op leeftijd te zijn, met al het begin van een kaal hoofd, die rustig door