Wisselend getij

82

„Reuze, joh! ben je vijf en twintig als je arts bent. En wat ga je dan doen? Een praktijk over nemen zal wel geen kwestie van zijn,” zei Pol en er was een deels trotsche, deels verdrietige klank in haar stem.

„Indië,” Wim’s gelaat stond strak. „Zal wel niets anders op zitten.”

„Een paar jaar scheepsdokter lijkt me veel geschikter,” vond Pol. „Zie je zooveel van de wereld.”

„Probeeren. De van Eerden’s hebben relaties in scheep-vaartkringen.”

„Stefan kan heelemaal niet door studeeren,” zei Pim, die opgehouden had met huilen.

„Ja, er is altijd baas boven baas!” het klonk een beetje bitter.

„En wat moeten wij doen?” vroeg Pim wanhopig. „Is daar al over gesproken.

„Een moet er bij moeder blijven, anders werkt die zich over den kop,” zei Wim vastberaden.

„Dat zal ik dan zijn,” besloot Pol. „Ik heb van ons tweeën nog den meest huishoudelijken aanleg.”

„O, Pol! wat een zonde van je prachtig eind-examen Gym!” riep Pim ontsteld.

„Nou ja, wat is er aan te doen? We moeten allemaal inbinden. En voor jou zou het heelemaal niets zijn.”

„Neen,” zei Pim deemoedig. „Moeder zou zich maar ergeren aan m’n slordigheid. En ik ben nog onhandig ook.”

„Pol is een pooteling, die is voor alles te gebruiken,” zei Wim trotsch, maar toen hij het ongelukkige gezicht zag, dat Pim bij die woorden trok, liet hij er gauw op volgen:

„En tenslotte ben jij ook wel geschikt voor het een of ander baantje.”

„Wat zou het moeten zijn?” vroeg Pim angstig. „Zou ik misschien op de redactie van een courant . . .?”

„Welja,” lachte Wim, „daar wip je maar één, twee, drie