Wisselend getij

9

Pol zei iets terug. Pim zag haar lippen bewegen, maar door het gegier van de föhn verstond ze haar niet.

„Wat zeg je?” gilde ze boven het gieren uit.

En Pol, de föhn even stop zettend, zei bedaard:

„Chita aanklampen. Die kan best wat van d’r kleedgeld missen.”

„Ze zal ons aan zien komen!” veronderstelde Pim.

„In ieder geval probeeren.”

Pol liet de föhn weer haar heeten adem uitblazen over Pim’s blonde haren, die te berge rezen.

Dien middag — heel toevallig — had de getrouwde zuster, die buiten woonde, opgebeld en Pim had verrast geroepen:

„O, Chita, jij? dat treft! Ja, ik zal moeder direct roepen, maar hoor eens: we zouden toch naar Vlaanderen, Pol en ik, nou ... wat zeg je? Ja, natuurlijk vinden vader en moeder ’t best! Maarre... we komen er niet met de spietjes! Hoe lang? ’n dag of twaalf, veertien. Nou, zeg! toen jij achttien was... wat zeg je? veertig pop? O, je bent een dot! een engel! Je hoeft er toch niet krom voor te liggen? Nou, zeg, we brengen vast een gedenckenis uit Vlaanderen voor je mee! Ja, ik zal de madre roepenl”

Toen de geldkwestie opgelost was, bleef er nog die van de auto. >

Want ze hadden zich nu eenmaal in ’t hoofd gezet, den tocht per auto te maken en waren voornemens voor dit doel de two-seater van hun broer in beslag te nemen.

Maar Wim was niet scheutig met zijn wagentje en stond het de zusters, ofschoon ze hun rijbewijs hadden en uitmuntend chauffeerden, slechts een enkel keertje genadiglijk af.

„Vraag vader’s wagen,” had hij gegromd.

„Jakkes, dat groote bakbeest! niks jeuïg,” hadden de zussen gezegd.

Al maanden tevoren hadden ze met veel blague heel hun vriendenkring verkondigd: