Wisselend getij

80

allebei hardstikke verliefd op jullie Ruth worden.” Een smeekende blik van moeder naar Wim om niet door te gaan over dit onderwerp, terwille van vader, dien het scheen te irriteeren. Even een ophalen van Wim’s schouders en dan:

„Ik heb een kooper voor de two-seater, vader.”

„O!” een ontstelde kreet van Pim.

„Wie?” norsch de vader.

„Eddy Korens.”

„Die slagerszoon?”

„Wat doet dat er toe, vader!” Wim zei het wat wrevelig. „Hij geeft wat ik er voor vraag, dat is toch de hoofdzaak.” Pol, in medelijden met Pim, die wanhopige pogingen deed om haar snikken te smoren, vroeg:

„Had het wagentje niet beter aangehouden kunnen worden? Nu kost het twee spoorabonnementen.”

„We hebben het uitgerekend, maar met garage-huur, slijtage, en benzine kost het altijd nog stukken meer, dan twee spoorabonnementen derde klas,” rekende Wim haar voor.

„Moeder, deze neusdoekjes met Vlaamsche kantjes zijn voor u,” trachtte Pol de aandacht af te leiden van het „derde klas” spoorabonnement. Ze had het nerveuse trekken in vader’s gezicht gezien en den gesmoorden kreet van Pim gehoord.

Het uitdeelen van de „gedenckenissen” bracht werkelijk even afleiding, al beweerde meneer Weldam somber, dat ze het geld beter hadden kunnen sparen, want dat hij voortaan niet in staat zou zijn hun het gewone zakgeld te geven.

„Dan maar wat minder, vader,” zei Pol opgewekt. „Iedereen moet in dezen tijd met minder toe.”

Maar Pim gaf het weer een nieuwe schok en ze dacht, hoe Pol en zij aan het einde van iederen maand volledig blut waren geweest. En ze kregen toch meer dan al hun kennissen. Hoe moest het dan nu gaan? Het was eigenlijk voor