Wisselend getij

79

„De burgerlieden,” lachte Pol. „En jullie de richards. Malle Pim! je bent weer eens danig van de kook. Cheer up! we zijn er nog heel wat beter aan toe, dan Ruth en Stefan. Wij trekken tenminste met ons heele husje naar buiten, terwijl zij! denk je er eens goed in, Pim! Wasch je oogen af en ga mee naar beneden, anders begrijpt vader toch, dat we ons maar zoo hielden. Vooruit, meidl”

„Zoo, wereldreizigsters!” verwelkomde Wim, de student hen, toen ze in de huiskamer kwamen. „Ik heb in de garage even de two-seater geïnspecteerd. Nou, ik moet zeggen, jullie hebt ’t er netjes afgebracht. Alle hulde! ik had het niet durven hopen. Jullie hebt ’t best gehad, hè? Pim, heb je gebakkeleid, kind? wat ziet je hoofd er uit! Flatteert je niet erg.”

Pim vertelde van haar tocht op den muilezel en ze deed het op de haar eigen koddige wijze.

„M’n hart bloedt inwendig,” dacht ze theatraal, in hevig medelijden met zichzelf.

„En u had Stefan in actie moeten zien, vader! gewoon een volleerde dokter.”

„En speelde de Oriëntalische Ruth voor pleegzuster, Pim?” plaagde haar broer. „Kind, wat heb je die in je epistels weer op je gewone opgewonden manier opgehemeld. Gewoon Salomé in het kwadraat!”

„Is ze ook!” zei Pim vol vuur. „Pol, waar of niet?”

„Ze is bijzonder knap,” gaf Pol volmondig toe. „En Stefan ook. Héél apart en interessant.”

„Zijn jullie allebei je hart kwijt aan Krishnamurti?” spotte Wim.    ‘

„Zeg niet zulke nonsens!” gebood kregel z’n vader.

„’t Zou toch best kunnen,” vond Pim. Maar ’t is niet zoo. ’t Is een groote vriendschap tusschen ons vieren, that ’s all.” „Ik brand om ze te zien, dat snap je en Tom en ik hebben ons al voorgenomen geen vijanden te worden als we soms