Wisselend getij

77

„Gaan we naar Duinwyck!” Pim riep het verheugd. „Nou dat is gezellig. Daar zijn we in ieder geval onder bekenden,” en Pim, veranderlijke Pim begon nu plotseling alles van den rozigsten kant te zien en beloofde in het gehucht leven te brengen.

„Eenig! en wat zullen Ruth en Stefan er van opkijken! wat een toeval eigenlijk. Moeder bewaarde het knal-effect voor het laatste! heb je het in de gaten, Pol? tenslotte kun je het in zoo’n gehucht reuzen genoegelijk hebben! We behooren daar nog tot de „notabelen!” och, misschien valt het werkelijk erg mee. Zeg, Pol, weet je nog, eergisterenavond, toen we onder den boom zaten? toen had ik toch heusch zoo’n akelig voorgevoel, dat onze zonnige dagen voorbij waren. Zou ik, hoe noemen ze zooiets ook weer, zou ik . . . medium zijn?”

„Vestig je in Duinwyck als Ka Koffiedik,” schaterde Pol.

Een zucht van verlichting ontsnapte de moeder, nu ze zag, dat de meisjes den slag, dien ze hun met zoo’n bezwaard hart had moeten toebrengen, alweer kalmer opnamen.

Kort daarop kwam meneer Weldam thuis.

„Goeie hemel, wat is vader oud geworden!” dacht Pim, toen ze hem zag binnen komen en ze wisselde een blik met Pol, die het zelfde scheen te denken, te oordeelen naar haar ontsteld gezicht.

Het was of vader’s zoo veerkrachtige, rechte gestalte plotseling een deuk had gekregen en het haar bij z’n slapen was veel grijzer geworden.

Vragend richtte hij de oogen op zijn vrouw.

„Wisten de kinderen al?”

Ze knikte hem bemoedigend toe.

„Awel menierke!” trachtte Pim opgewekt te doen, „’t is schoe weêr vandaag! het is ien plaizante dag, zulle?”

„Pim is haar Hollandsch totaal kwijt,” lachte Pol.