Wisselend getij

75

„Wat zullen de kennissen er van zeggen!” jammerde Pim. „Er zal niemand met ons willen omgaan!”

„Malle Pim. Wanneer je vrienden zoo zijn, dat ze niet met je om willen gaan omdat we ons erg moeten bezuinigen, dan zijn het geen ware vrienden. Denk je dat de van Eerden’s en de van Haren’s met ons gebroken hebben? Ze zijn nog eens zoo hartelijk als vroeger. Juist nu leer je je echte vrienden kennen.”

„U schijnt het niet eens zoo erg te vinden,” mokte Pim. „Nu ik het jullie verteld heb, eerlijk gezegd, neen. Hier heb ik vreeselijk tegen op gezien. Bedenk maar, kinderen, dat er menschen zijn, die nog heel graag met ons willen ruilen, al zullen we dan ook in een heel klein huisje moeten wonen en alles zoo veel mogelijk zelf doen.”

„Kunnen we niet eens een meisje houden?” vroeg Pim verontwaardigd.

„Misschien een daghitje.”

„Hoe is vader er wel onder?” vroeg Pol ernstig.

„Dit is mijn grootste zorg,” zei verdrietig mevrouw Wel-dam. „Vader voelt het aan als een schande.”

„Dat is het ook!” viel Pim uit.

„Kind!” stoof Pol voor de tweede maal op. „Kan vader het helpen, dat hij door de schuld van een ander z’n geld heeft verloren?”

„Neen, dat is geen schande, maar dat wij . . . wij . . . die zóón huis hadden en zoo’n auto ... O, ’t is vreeselijk! ik wil hier niet blijven! ik wil met niemand meer om gaan!” Mevrouw Weldam beduidde Pol, dat ze haar rustig moest laten uitrazen en toen Pim’s snikken eindelijk ophield, streek ze bedarend over het blondgelokte hoofd.

„Wat zegt Wim er wel van?” fluisterde Pol. „Moet hij ophouden met z’n studie?”

„Gelukkig niet, vader heeft immers toen hij nog klein was al een studiebeurs voor hem verzorgd. Maar hij