Wisselend getij

70

„Nou, ze zijn toch geen van allen met z’n tweeën in een two-seater op reis geweest,” blufte Pim. „En dat is iets om na te vertellen.”

„Ja, dat is waar.”

Ze stonden voor het raam van hun hotelkamer, die uitzag op het statige raadhuis en de markt.

„’t Was genoegelijk met ons beidjes,” prees Pim.

„We zullen heel zuinig zijn, gaan we ’t volgend jaar naar Zwitserland of zoo.”

„1'oe maar! dat is geen appelepap. En we zouden gaan wintersporten!”

„O, ja, da’s waar ook,” lachte Pim. „Nou, dan krijgen we plotseling een groote erfenis van een kinderloozen oom uit Afrika en dan doen we allebei. Hè! ik schrik me dood!” viel Pim zichzelf in de rede, toen de klok van het raadhuis negen heldere slagen liet hooren, die dreunend hun kamer binnen drongen.

„We gaan naar bed, Christine Ernestine. Ik ben moe van het chauffeeren en morgen gaan we vroeg op stap.”

Toen ze allebei in hun pyama’s stonden, gereed om in de frissche bedden te stappen, gaven ze elkaar als bij ingeving een klinkenden zoen, iets, dat, ze slechts bij uitzondering deden.

En ’t was als het besluit van een zonnigen tijd.

Pim liet de claxon gieren, toen ze voor het ouderlijk huis stonden.

Een haastige hand schoof het gordijn op zij.

„Dag moeder!” riepen ze.

De huisdeur werd snel geopend en in minder dan geen tijd wipten de meisjes naar binnen.

„Pim! wat is er met je?” vroeg een verschrikte stem.

De meisjes hadden de pleister heelemaal vergeten.

„Niets, moeder, heusch niets” verzekerden ze haar.