Wisselend getij

64

„Vanmiddag mogen ze er weer uit,” stelde Stefan haar gerust. „Maar ga nu wat in de schaduw zitten.”

„Dank je dog del,” knikte Pim hem toe en steunend op zijn arm, doende of ze geen pas kon verzetten, begaf Pim zich naar een koel plekje achter het huis. Madame, Ruth en Pol, met de kommen, verbandartikelen en handdoeken kwamen achter hen aan en Pim, omkijkend, zei, dat het een prachtige „dordège” was, waaruit Pol na veel moeite opmaakte, dat ze cortège bedoelde.

Joseph, de muil, stond alweer onbewogen in het frissche gras te grazen en toen ze langs hem kwamen vond Pol, dat ie een snuit trok of ie zeggen wilde: „hoe heb ik ’m dat geleverd?”

Er werd besloten, dat ze, nu Pim toch rust moest houden, dien dag maar niets meer zouden ondernemen en kalm in den tuin blijven.

Vóór het middagmaal, verwijderde Stefan de proppen uit Pim’s neus en kreeg Pim weer lucht.

„O, wat een kokkerd van een neus heb ikl” kreet ze, toen ze in den spiegel keek.

„De straf voor je overmoed,” lachte Ruth.

„Ik ben niet van plan met dat hoofd-verband Mokum binnen te rijden” was het even later.

„Morgen krijg je er een klein stukje gaas met een kruispleister op. Is ’t nu goed, vreeselijke ijdeltuit!” beloofde Stefan haar.

„Ben ik heusch zoo ijdel?” vroeg Pim.

„Kind, je hebt maar één gedachte, n.1. je slanke linie, je teint en je toilet,” hoonde Pol, die nu Pim geen nadeelige gevolgen van haar val had, vond, dat ze haar wel weer eens op haar nummer kon zetten.

„Is dat waar, Stefan?” vroeg Pim, doelend op haar gesprek van dien morgen.

„Pol overdrijft. Je bent een ijdeltuit, daar blijf ik bij, maar