Wisselend getij

60

„Ik zei je toch, ’t zijn stemmingsdingen. Ik begin ze vol vuur en schrijf achter mekaar door, maar op de helft weet ik me meestal geen raad en dan laat ik de malste dingen gebeuren. Nou, je zult het wel zien. Ik ben dood benieuwd wat je ervan zult zeggen. Misschien word ik door jou nog eens een beroemde schrijfster. Dan draag ik je vast een van mijn oeuvres op. Ik zie het al, zeg: Aan Stefan Mendel, uit dank . . . neen . . . aan Stefan Mendel, mijn vriend en . . . jakkes nee! nog niet eens zoo gemakkelijk om iets te bedenken. En ik vind ’t toch zoo eenig staan in ’n boek, zoo’n opdracht. Je denkt je er altijd een heel romannetje bij.” Stefan keek haar geamuseerd aan.

„Wat is ze nog een kind,” dacht hij en dan met een tikje weemoed: „wat zal het leven haar nog veel teleurstellingen brengen.”

„Zeg Stefan,” zei Pim, die Ruth en Pol in de verte aan zag komen, „je spreekt toch met niemand over mijn geschrijf.”

„Natuurlijk niet. Maar weet Pol er ook niets van?” „Welneen, ze zou me lekker uitlachen.”

„Dat weet ik nog niet zoo zeker. Pol zal nooit lachen om een eerlijke poging.”

„Och, ze zou misschien achter m’n rug zeggen, dat het goed was en in m’n gezicht . . . och, neen, Stefan, je weet niet hoe raar we tegenover elkaar staan. Ik zou iemand een driedubbelen moord kunnen doen, die iets kwaads van Pol zou zeggen en je weet niet half, hoeveel ik van haar houd, maar ik kan het haar niet laten merken. En zoo staat zij tegenover mij ook, dat weet ik zeker. Er is geen grein vertrouwelijkheid tusschen ons, maar wanneer de een in nood zat zou de ander helpen. We kunnen mekaar niet missen en als we een van tweeën voor langeren tijd uit logee-ren zijn, dan voelen we ons of we iets vergeten hebben mee te nemen, waar we niet zonder kunnen. Gek, hè?”