Wisselend getij

55

„Ik ben warempel niet eens verkikkerd geworden op Krish-namurti en hij niet op mij,” dacht ze en dit laatste was eigenlijk de grootste tegenvaller. „Misschien heeft hij een Duit-sche geliefde, die hij betreurt,” veronderstelde ze en direct spon ze de roman verder en werd Stefan weer eenige graden interessanter voor haar. „Ik moet er achter zien te komen,” besloot ze.

„We moesten vanmorgen nergens heen trekken, maar zalig hier in de ?on blijven bakken,” stelde ze voor, toen ze ontbeten haddèn. „Spaart benzine ook. Voor dat geld kunnen we weer een „gedenckenis” hebben.”

„Nou, zóó erg is ’t nou ook weer niet gesteld met onze finantiën,” lachte Pol.

Maar ze hadden alle drie vrede met Pim’s plan, vooral, omdat het een heel warme dag beloofde te worden.

„Wat doen die twee meisjes daar toch?” vroeg Pol, wijzend naar een bank achter in den tuin, waarop twee meisjes zaten, die een sneeuwige berg van wol voor zich hadden. De Patrone, die zich bij hen gevoegd had en de vraag gehoord had vertelde:

„Ah, daddies de wol van de schaapkens. Daar worden ons dekens mee gevuld.”

„Ga mee kijken,” zei Pol, die altijd overal belang in stelde.

„Te warm,” Pim rekte zich loom uit.

Ruth liep met Pol mee; Stefan volgde Pim’s voorbeeld en liet zich neervallen in het hooge gras.

„Wat een dag!” zuchtte Pim vergenoegd. „Over de Maas ligt een doorzichtige sluier. Mooi, hè? we moesten straks gaan baden, ’t Water zal lekker zijn.”

„Kun jij nu geen minuut rustig van iets genieten zonder een ander plan te bedenken?” plaagde Stefan haar.

„Ik ben een juffertje onrust, dat is waar,” gaf Pim toe.

„Ben je in je vriendschap ook zoo veranderlijk, Pimmy?*

„Ik houd er niet veel groote vriendschappen op na. Ik