Wisselend getij

54

„Kind,” zei Pol een beetje wrevelig. „Je denkt zeker, dat we nog bulken van het geld! We zullen net toekomen en ’t zal er om hangen of we nog de traditioneele „kleinigheidjes” kunnen meebrengen. Wat ben je toch een kip zonder kop!”

„Het geld bijna op!” kreet Pim. „Wat heb je er dan mee uitgevoerd? het kan gewoon niet.”

Pol, heftig in haar wiek geschoten, snauwde:

„Gelukkig dat ik alles opgeschreven heb. Je .schijnt me nogal te wantrouwen. Misselijk gewoon!”

„Stop!” Ruth’s arm zwaaide de hoogte in.

„Heb je nog geld om ons pension te betalen?” vroeg Pim deemoedig.

„Natuurlijk,” stelde Pol haar vriendelijk gerust. „Er is geen benzineschuld en zelfs op fooien voor het personeel is gerekend, maar dan mag er ook niet veel meer van af. Bedenk dus maar een ander plan.”

„Toch jammer,” vond Pim. „’t Had eenig kunnen zijn.” „Je hebt er niet eens aan gedacht, dat wij minstens zoo berooid zijn als jullie,” lachte Ruth.

„O, sorry!” Pim had ’t land, dat ze er niet aan gedacht had. „Ik ben een zelfzuchtig monster!” zuchtte ze. „Maar, zie je, ik dans zoo dolgraag.”

Voor Pim, die geen teleurstellingen kon verdragen was van toen af de fleur van hun reisje er een beetje af en ze begon naar huis te verlangen. „Er valt hier weinig meer te beleven,” dacht ze. „Ruth en Stefan zijn erg geschikt, maar gezellig vind ik ze niet. Ze missen de joligheid van onze luidj es. Maar voor Pol zijn ’t beste kameraden, die houdt van gedegenheid!”

Het was Pim ook een beetje tegengevallen, dat het avontuurtje, haar door Miss Knyting voorspeld, op niets was uit-geloopen.