Wisselend getij

50

„Natuurlijk! Ze begint met een boet-predicatie. Dacht ik het niet! Net weer iets voor haar!” en Pim las:

„Wel een beetje voorbarig en overdreven van jullie, die vriendschap voor menschen waar je niets van weet. Natuurlijk heeft vader eerst geïnformeerd en is het zooals ze jullie vertelden en zijn het inderdaad kinderen van Professor Mendel!” „Hoe vin-je d’r!” proestlachte Pim. „’t Is of je vader hoort!”

„Nou ja, zij kent ze niet, dat verandert de zaak. Maar wat schrijft ze verder?”

„In ieder geval raad ik jullie aan op reis wat voorzichtig te zijn met kennismakingen.”

„Dat eeuwige gepreek!” pruttelde Pim. „Nou, verder zanikt ze door over de zee en de duinen en hun Geluk met een grrroote G. en dan basta!”

„Je ziet niet eens, dat Maarten er aan den anderen kant wat bijgeschreven heeft, nijdas! Hier lees: „Laat jullie vriend maar met z’n zuster meekomen, we zullen hem bij Nelis op Duinwijck in de leer doen. De rest komt wel in orde. Dag baby’s!”

„Is dat nou niet heelemaal Maarten?” vroeg Pim ver-teederd.

„Ja, kort en bondig. Weinig woorden, maar daden.” „Daar heb je ze!” riep Pim, die door den tuin Ruth en Stefan aan zag komen en ze holde hen tegemoet, blij hun het goede nieuws te kunnen vertellen.

Op de bank, die op het mollig grastapijt onder den bruinen beuk stond, gingen ze met hun vieren even zitten om het blijde bericht te kunnen verwerken.

„Kinderen! wat een buitenkansje!” riep Ruth dol verheugd uit. „En ik had aldoor het gevoel, dat er niets van zou komen.”

„Ligt het dorp dicht bij zee?” vroeg Stefan.

„Vlak bij en het is omringd door een duinenreeks, die je