Wisselend getij

„Niet zoo heel veel, eerlijk gezegd.”

„We hebben toch zoo hartroerend geschreven. Een steenen hart zou er door vermurwd worden. Maarten doet het als ie maar even kan, dat weet ik zeker.”

„En Ties zeker niet!”

„O ja, die ook, maar Chita met d’r vooroordeelen! En ze zijn het toch zoo waard, dat ze geholpen worden.”

Toen ze aan het ontbijt kwamen vonden ze twee brieven uit Holland.

„Warempel!” riep Pim verheugd. „Van Titia en Maarten!”

„Ladies first!”

Pol scheurde Titia van Eerden’s brief open.

„Natuurlijk, ze is voorzien!” zei Pim teleurgesteld, toen ze de eerste regels had gelezen.

Maar Pol, die verder las, zei bestraffend:

„Je kijkt weer niet verder, dan je neus lang is! hoor maar: „ik vind het echter zoo sneu voor jullie Ruth, dat ik haar toch voorstel eenige maanden in het Eibersnest te komen werken tegen een kleine vergoeding.”

„Echt Ties,” sloeg Pim direct over.

„Wie weet, wat er nog gebeurt als ze er eenmaal is. In ieder geval is het prettig, dat ze er kan werken,” vond Pol.

„En nu zien wat Maarten schrijft,” en Pim scheurde haastig den brief open. „O, Chita antwoordt,” zei ze dan en ze maakte een grimas.

Wisselend Getij