Wisselend getij

46

„Voor ons hoef je heelemaal geen angst te hebben,” lachte Stefan. „Ons Engelsch is beneden peil.”

„O, dan tierelier ik m’n heele répertoire af,” zei Pim opgelucht.

„Je zult een dankbaar gehoor hebben,” beloofde Ruth. „We zijn erg verzot op songs. En Pol, vertel je nu eindelijk van het kinderhuis. Ik heb er zoo braaf en geduldig op gewacht.” „Zal gebeuren, dame! Luister:

Een vriendin van onze getrouwde zuster, die van haar prilste jeugd af het ideaal koesterde een huis te hebben, waar ze bleekneuzige kindertjes van onvermogende ouders op kon fokken tot frissche, gezonde kleuters, heeft dit ideaal verwezenlijkt, door een schenking van een bekenden en onbekenden vriend. Lijkt het niet een sprookje? Maar ’t is de volle waarheid, hoor! Midden in dezen tijd van nuchterheid komt plotsklaps een brok romantiek doorschemeren, waar je van omvalt! Althans wat dien onbekenden vriend betreft. Want de vriend, die haar den grond schonk is onze zwager Maarten, maar de man die haar voor een groot deel de middelen verschafte om tot bouwen over te gaan is de groote onbekende van wien we vermoeden, dat eenmaal z’n hart in lichtelaaie voor haar heeft gestaan.”

„Neen!” verbaasde Ruth zich. „Dat zooiets nog kan bestaan. En heeft ze geen Ahnung wie het is?” „Waarschijnlijk wel, want zij en onze dierbare zuster doen nogal geheimzinnig.”

„De edele gever is een landgenoot van jullie,” flapte Pim er uit.

„Pim!” waarschuwde Pol, „we weten het toch niet zeker.” „Nou, de vermoedelijke dader dan!” lachte Pim.

„Wie is ’t?” vroeg Stefan.

„O! nieuwsgierige man!” plaagde Pim. „Nou, ik zal je maar niet lang in spanning houden. Kennen jullie Egon Pfeltz, den vioolvirtuoos?”