Wisselend getij

42

„Hebben jullie nooit eens een ruzietje met elkaar?” vroeg Pol.

„Neen, nooit, wel Stefan?”

„Wel meeningsverschillen. Heel vaak zelfs. Maar ruzietjes? Die hadden we alleen toen we nog kleine kinderen waren,” zei Stefan.

„Steek in je zak!” lachte Pim.

„’t Is kinderachtig,” moest Pol toegeven. „We zijn er al vaak genoeg op gewezen. Maar ’t is zoo’n gewoonte geworden, dat we niet eens meer opletten, dat we het doen. Christina Wilhelmina, we zullen ons leven trachten te beteren.”

„Accoord, Pauline Ernestine. Ik vrees alleen maar, dat het weer bij die goede voornemens zal blijven. Ruth, zul je ons waarschuwen als we weer kemphanen?”

„Afgesproken! ik zal als een verkeersagent m’n hand opsteken, dan weten jullie dat je stoppen moet. Maar Pol, vertel nu eens van het Kinderhuis.”

„Als ik mierloos ben,” zei Pol, die nog steeds bezig was de lastige diertjes te verwijderen.

„Ga alsjeblieft ergens anders zitten, anders zit je straks weer vol,” drong Pim aan. „Ik vind ze gewoon griezelig, die dieren!”

Stefan, die met een takje in het zand zat te woelen, keek bij die woorden op.

„Och, griezelig,” zei hij langzaam, „’t Is interessant om naar ze te kijken. Precies de wereld in het klein. Werkzame, druk-doende diertjes die alle hun steentje trachten bij te brengen om hun wereldje in stand te houden. Ze bevechten elkaar, ze gaan over mekaars lijken en straks komt er een grove voet, die een deel van hun bevolking vernietigt. Ach ja, ’t is overal hetzelfde.”

„Hoe de kat valt, valt ie op z’n pootjes,” dacht Pim een beetje verveeld. „Het lijkt wel of er geen lichtpuntje meer