Wisselend getij

37

„Ik ben niet blond,” zei Pim. „Thuis ga ik voor donker door. Maar bij jou vergeleken ben ik blond, dat is waar. Jij bent ook het summum van zwartheid. Ik hoop maar, dat je een lelieblanke ziel hebt, want als die in verhouding met je huid is...! Stefan, vertel eens, hoe staat je zuster’s ziel tot haar zwarte huid?”

Stefan die naar de blauwe lucht lag te turen, had haar vraag niet verstaan.

„Zeg es, meneer, zou je je niet eens wat meer met je tochtgenooten bemoeien? Je doet maar of we lucht zijn!” plaagde Pol.

„Ach, ja,” zei Stefan beschaamd en hij streek met de hand over zijn voorhoofd, alsof hij daar pijn had.

„Het is zoo moeilijk, al wat je bezwaart op zij te zetten, al schijnt ook de zon zoo heerlijk en zijn we in zulk prettig gezelschap. Ik moet wel een heel onbeleefden indruk op U maken, maar ach..

„Spreek het maar gerust uit,” zei Pol hartelijk. „We voelen het best. Het is immers ook zoo begrijpelijk, dat U niet van ganscher harte vroolijk kunt zijn, alleen, U maakt het niets beter door zoo neerslachtig te zijn.”

„Dat zegt Ruth ook en ik wilde, dat ik haar kracht, haar optimisme had. Zij gelooft nog in een toekomst.”

„Ja, dat doe ik!” zei Ruth en ze voelden het allen drie, dat ze ’t niet zei, om Stefan een hart onder den riem te steken, maar dat ’t haar vaste overtuiging was.

„Het moet kunnen. Als je het goede wilt, dan komt het tot je. Niet altijd in den vorm waarin je het je gedacht hebt, maar als je wilt aanvaarden zooals het komt en tracht er het beste van te maken, dan is je toekomst niet verloren. Dan ligt er in een klein hoekje van de wereld toch nog een arbeidsveld voor je open.”

Pim, het fijne kopje gesteund in de handen, zat voorovergebogen te kijken naar Ruth, naar de bezielde uitdrukking