Wisselend getij

32

Pol, geboeid, haar aan bleef kijken en — wat haar niet vaak gebeurde — maakte, dat ze haar stuur voor een oogenblik vergat. Gelukkig was het niet druk op den weg naar Dinant, want het was nog vroeg in den morgen.

„Stefan kan er voor het moment niet tegen op,” zei Ruth, die even geheel in gedachten verdiept was.

„Daarom zijn we hierheen gekomen. De goede lucht en de rust moeten hem sterker maken. Maar ik ben heel blij, dat we u beiden ontmoet hebben, want afleiding is goed voor hem en als we met ons tweetjes zijn, in het aardige huisje, gaan we öf allebei studeeren, of we praten over al wat ons drukt.” „We zullen al die dagen samen blijven,” zei Pol hartelijk. „En bij Pim is hij in goede handen, die is zoo zonnig en opgewekt, ze zal zijn melancholie gerust wel op de vlucht jagen, wees daar zeker van.”

„Ik hoor ze tenminste lachen.”

Er was zoo iets moederlijks in Ruth’s oogen, toen ze het zei.

„Ben je de oudste?” vroeg Pol, haar als vanzelf sprekend tutoyeerend.

„Neen, Stefan is twee-en-twintig en ik ben negentien. Maar Stefan heeft als kind nogal gesukkeld en hij is daardoor wat minder sterk naar lichaam en geest dan ik. En, ja, gek is dat, ik ben gewend hem een beetje te bemoederen, misschien lijkt het daardoor dat ik de oudere ben.”

„Wat speel je mooi violoncel. We hoorden je gisterenavond en dachten, dat het een man was, die speelde, zoo forsch is je streek.”

„Ik sta nog pas aan het begin,” in Ruth’s melodieuse wat donker getinte stem was een nog somberder klank toen ze zei: „Ik zal de studie er wel aan moeten geven. We moeten allebei iets zien te vinden, dat ons in staat stelt voor ons zelf te zorgen. Vader heeft een gedeelte van zijn geld mogen meenemen, maar wie weet, hoe lang het duurt, voor vader