Wisselend getij

22

„Je moet niet direct zoo verrukt doen, dan denken ze: kip, ik heb je!”

„Hè, jij met je gepingel op alles! Onuitstaanbaar is dat,” zei Pim nijdig.

„Als jij dan maar zegt hoe we rond moeten komen met het geld. Daar denk je niet aan!”

Maar Pim hing alweer over het balcon en ze riep uitgelaten:

„Hoor je den koekoek? Je hand op je beurs, Pol, anders verlies je al je geld!”

„Bijgeloovige ziel!” hoonde Pol en ze kwam ook een kijkje nemen op het balcon.

„Wat een zalige rust! en waar je ziet, groen en bloemen! Werkelijk een paradijsje!”

„En kijk eens! de Maas vlak voor ons! eenig gewoon, al die booten te zien voorbij waren. En zie toch eens, Pol, in het weiland aan den anderen kant staan koeien en ezels en lammetjes en o, wat een zaligheid! ik ga hier niet meer weg!” „La Patronne schijnt er goed bij te zitten,” zei Pol zakelijk. „Al die grond is haar eigendom, zei Ties.”

„En ze hebben nog een boerderij en een moestuin en weet ik wat al meer. Moeten we allemaal zien, hoor! En morgen gaan we naar Dinant.”

„O, ik dacht, dat je hier niet weg wilde.”

Dien avond, na het diner, liepen ze, de armen om elkaar heen geslingerd, door de prachtige lanen van het buitengoed en ze gingen de boerderij zien en de meisjes konden niet genoeg krijgen van al het vee, dat er gehuisvest was.

„Die koeien met hun goedige oogen,” zei Pol, en Pim zat gehurkt bij het konijnenhok.

„Morgen moet ik een rit maken op een van de ezels,” besloot ze dan.

Na den moestuin bewonderd te hebben en de broeikassen, liepen ze terug, want de schemer begon al te vallen.