Wisselend getij

18

bedachtzame, vond het toch maar beter het even te vragen en zoo werd haar beduid, dat ze „iers da’ bruggeke over most en dan links om en nadien weer rechts om en dan zou ze dn straat waar d’n Felix woonde wel vinden.”

Pol volgde de aanwijzingen en toen ze de keurige, stille straat inreden, waarin alle huizen op elkaar leken, zei Pim op beslisten toon:

„Hier kan het niet zijn!”    t

Maar Pol met een haast moederlijk lachje, zei toegevend:

„Neen, hier zou Pallieter niet kunnen wonen, maar je moet den schrijver niet vergelijken met de figuur die hij schiep. Willen we niet liever omdraaien?”

„Ik denk er niet aan. Kijk eens naar de nummers. Hier moet het dan zijn. Zou even goed de notaris van Lier kunnen wonen.”

„Misschien heeft die man ons verkeerd ingelicht,” veronderstelde Pol, die medelijden had met Pim’s teleurstelling.

Juist ging de straatdeur open en kwam een dienstmeisje naar buiten.

„Charlot!” proestte Pol, maar Pim, eenigszins ontzet kijkende naar „de gang, zooals die in ieder huis is”, vroeg:

„Woont hier de schrijver Timmermans?”

„Jawel, Madam,” zei het meisje en ze keek eenigszins verbaasd naar de twee sportieve meisjes in het mooie wagentje.

„Woont hij hier altijd?” vroeg Pim, die nog een stille hoop had, dat hij een zomerhuis aan de Nethe had, met een hof vol bloemen en een ooievaar, een paard en een geitebok.

„Jawel Madam,” zei het meisje ten tweede male.

„O! nou dan zullen we maar verder rijden, hè?” zei ze, een beetje verlegen met haar figuur.

Pol zette den motor aan en overschreed verre de beloofde snelheid.

„We gaan onze bagage aanhalen en dan meteen door naar