Wisselend getij

13

Want hoe verschillend van karakter en aanleg ze ook waren, er was een saamhoorigheid tusschen het tweetal, die maakte, dat iedere oneenigheid op vredelievende wijze werd opgelost.

Zoo was het geweest toen ze nog heel kleine meisjes waren en zoo was het gebleven tot den huidigen dag.

Pol, de meer ernstig aangelegde van de twee, voelde lang niet zooveel voor mooie toiletjes en uitgaan als de wat luchthartige Pim, die als een vlinder door het leven ging en overal de lichtkanten zocht.

Waren ze innerlijk antipoden, uiterlijk was het verschil niet minder groot. Pol was van een stevigen bouw, lenig en gespierd. Pim tenger en rank, was wat kleiner dan Pol.

„Raspaardje,” plaagde Pol haar, als ze, vermoeid door sport, zich uitgeput kon laten neervallen.

„Jij bent ook zoo’n fierling!” zuchtte Pim dan en er waren oogenblikken waarin ’t haar kon irriteeren, dat Pol zoo zonder eenige sporen van vermoeidheid te toonen, uren lang kon loopen of fietsen.

„Ik ben ook direct moe” klaagde ze dan.

En Pol had vastgesteld, dat ze zich te weinig trainde.

„Je bent net zooals onze dierbare zuster Chita vroeger was en jij zult je leven ook wel niet verbeteren alvorens er een knaap als Maarten verschijnt, die van een pietlut een gezonde, stevige meid van je maakt.”

„Ik net Chita?” was Pim opgestoven. „Ben ik soms zoo’n geweldige flirt als Chita, toen ze achttien was?”

„Zoet maar,” had Pol haar gekalmeerd. „Je bent wèl een kleine flirt, maar niet half zoo erg als zuslief ’t was.”

„En nu is ze zoo’n Sainte Chita geworden,” had Pim gehoond. „Ze kan zoo akelig braaf doen, dat kan ik gewoon niet hebben. Vergeet ze dan heelemaal, hoe ze zelf was?”

Maar Pol had verzoenend gezegd: