Wisselend getij

12

„Allebei,” lachte Pol.

„Zeg, eieren ook,” ontdekte Pim. „En o! net wat voor moeder, zout in een zakpuntje!”

Al etend, lachend en babbelend, stoven ze langs den weg en het vaartje waarin ze reden was heel wat sneller, dan ze de bezorgde moeder beloofd hadden.

„Maar moeder is ook zoo’n ongelooflijk angstige kloek,” had Pol gezegd.

En Pim had er aan toegevoegd:

„Je kunt haar gewoon de waarheid niet zeggen, dan zou ze ons niet rustig laten gaan.”

„Ik zal er heusch geen doodenrit van maken,” beloofde Pol. „Maar tenslotte kun je niet zoo onsportief rijden.”

Ze hadden geen panne, ze passeerden zonder overlast de douane en precies vier uur reden ze Antwerpen binnen.

„Eigenlijk akelig glad gegaan,” vond Pim, toen ze op hun hotelkamer aankwamen, waar ze zich heerlijk opfrischten en van alle stof ontdeden.

„Kind! zeg het niet te hard!’ riep Pol en ze klopte onder tafel denkbeeldige booze geesten af.

„Bijgeloovige ziel!” plaagde Pim, die den koffer ontsloot en naar een gezellige jurk zocht.

„Haal den boel niet zoo door elkaar,” waarschuwde Pol. „Ik pak niet iederen keer weer over.”

Maar Pim zocht naar „die knal-jurk” en schold op Pol, die er niets voor voelde om zich zoo piekfijn te kleeden.

„Jakkes, zeg! we zijn op vacantie. Juist leuk er zoo sportief mogelijk uit te zien,” vond Pol.

„Jij met je eeuwig sportief!” mopperde Pim. „We gaan in een gezellig restaurant eten en dan moet je er behoorlijk uitzien.”

Het was de steeds weerkeerende strijd tusschen de tweelingzusters, die het meestal alweer heel gauw samen eens werden.