We slaan er ons door

75

ben” — ’t zal je gebeuren! — moeten we hen waarschuwen en dan komen ze kijken of ’t hen aanstaat.”

„Wat een zakenvrouw, die Jet,” glunderde Bob. „Dat komt er allemaal zo fier uit, of kamers verhuren haar dagelijks werk is. Ik heb zo’n idee, dat jullie kamers tekort zullen komen. Help kijken!”

„Hè, ja! alweer zo’n idealist,” hoonde Jet. ,.We zullen nog wat moeten rekenen en krom liggen voor we zo ver zijn, dat we onze gasten kunnen ontvangen. Maar daar zien we niet tegen op, wat Béetje? wij zijn vrouwen van Jan de Wit!”

„Jij althans!” lachte Bea.

„Heb je ooit! wat een ontrouwe man!” riep Toet. „Daar schuift mijn Tom er met Els van door! Kijk, die Els tan-dakken! Tom heeft moeite om mee te komen. Bob, vooruit, wij ook een rondje?”

„Toet,” waarschuwde haar vader.

„Och, schat!” schaterde Toet. „Dacht u, dat ik het deed om Tommetje jaloers te maken? u kent de tegenwoordige jeugd niet, vader.”

„Ze hadden ’t in mijn verloving tenminste niet moeten wagen zonder mijn toestemming met je moeder weg te dansen. Ik had ze mores geleerd!”

„Ik wist niet, dat u zo’n tijger was,” plaagde Toet. „Nou, Tom zou het best vinden als ie me met Bob zag dansen. Bob is ons gemeenschappelijk bezit, al heeft Jet de meeste rechten. Vroeger had Bea ze, hè Bobsy?”

„Waai op, plaag!” bromde Bob, die geen toespelingen op z’n voorkeur voor Jet kon velen en nog minder op zijn affectie voor Bea, die lang geduurd had en onbeantwoord was gebleven.

„Ik kan niet meer!” Els, die terug kwam van haar dans met Tom, waaide zich koelte toe. „Eer die Cents Kilos van jou z’n benen van de vloer heeft, houdt er wat om! Had ik ’m maar niet gevraagd! maar ik dacht: „’t Is schrikkeljaar