We slaan er ons door

7i

„Was ’t maar al zo ver,” fluisterde nu Tom, z’n brede hand op haar tenger, bruin handje leggend.

„Komt wel,” bemoedigde ze hem. „Kijk eens, hoe enig Bé en Peter die Tango dansen,” zei ze dan.

„Ze vullen elkaar volkomen aan,” gaf Tom toe. „Wat een bevalligheid van bewegen. Peter heeft z’n partner gevonden.”

„Moet je vader zien glunderen! nou is ie ineens al z’n boosheid op het jog vergeten. Dat is nou juist de ellende. Als Peter ’t ziet, maakt ie er misbruik van en belooft vader ’m in een zwak ogenblik weer iets, waar ie naderhand spijt van heeft.”

„Maak jij je daar nu maar niet bezorgd over. Ik ben blij voor je, dat het avondje zo goed slaagt. Ze schijnen zich allemaal best te amuseren. Die moeder van mij geniet! een echt uitje voor haar.”

„De schat!” zei Toet hartelijk. „Tante Leentje en zij kunnen ’t best met elkaar hebben. En dan te denken, dat je moeder niet eens bridget! maar je moeder is nu ook iemand, die het met iedereen kan vinden.”

Dan bleven ze zwijgend kijken naar de bevallige Tango-figuren van Bea en Peter.

„U volgt zeldzaam goed,” prees Peter.

„Ja, ik bèn een volgzaam wezen,” lachte Bea.

Peter had een tegen-compliment verwacht en hij dacht met weemoed terug aan z’n triomfen in Indië. Was zijn Tango niet ver buiten de onderneming bekend geweest? en had niet ieder njonja’tje het zich tot een eer gerekend, als hij de Tango wel met haar wilde dansen? Wat waren die Hollandse meisjes toch voor koudbloedige wezens? En die Bea, dat ijdele nest, had een spot-trek op d’r hooghartige snuit, die hem woedend maakte. Als ze niet zo drommels knap en apart was, had ie d’r stilletjes laten bakken.

„Encore, encore!” riepen allen toen de gramofoon zweeg,