We slaan er ons door

70

„Je wilt misschien beweren, dat zoonlief zo erg niet is!” Henk vatte direct vuur. „’t Is een kwal! en help kijken, daar groeit nooit wat goeds uit dat ventje.”

„Moet je niet zeggen. We hebben Toet nogal beloofd iets behoorlijks van hem te maken.”

„Belachelijk gewoon! moet dat kwalletje soms ook „meedoen” aan jullie pension-gedoe?”

„Jij hebt zo’n leuke manier om iemand iets tegen te maken,” zei Bea hoog.

„Laten we er niet verder over praten en wacht af of het iets wordt met het pension-gedoe, zoals je het zo smadelijk uitdrukt.”

„Alweer mis, broekie! net op je oog!” deed Henk kwasi-grappig, terwijl hij z’n hand voor z’n oog hield. „Nou ik ga Elsevier maar es ten dans voeren, die zit met ’n snuit van tien dagen regen.”

Peter, de baan vrij ziende, kwam naar Bea toe.

„Tango’t u, juffrouw van Heusden?” vroeg hij, zich naar haar toe buigend.

„Zo’n beetje,” deed Bea onverschillig. „Waarschijnlijk veel te slecht om met een dans-genie als u te dansen.” Er sprak lichte spot uit haar stem.

„Alweer zo’n distel,” dacht Peter geërgerd. „Maar in ieder geval een heel aparte. Tom!” riep hij naar z’n aanstaande zwager. „Zet jij die plaat even op, die boven op de stapel ligt.”

Tom, loom, stond op uit z’n gemakkelijke stoel, die hij vlak naast Toet hare geschoven had en zette de gevraagde plaat op.

„Wil jij ’m dansen, Toet?” vroeg hij.

„Hoeft niet,” lachte Toet.

„Hij moet juist dansen,” riep Til haar toe. „Hij is alwéér dikker geworden.”

„Hindert niet!” riep Toet terug. „Als we getrouwd zijn, moet-ie vanzelf z’n ceintuur dicht halen.”