58
„Ik een dame van mijn leeftijd hier in huis en het kind bij de vriendinnen.”
Het potlood bleef op het papier rusten.
„’t Zal vreemd zijn zonder haar. Ik zal er aan moeten wennen. Tenslotte zou ik me er ook in moeten schikken als ze ging trouwen. Ik moet m’n egoïsme maar op zij zetten. Misschien komt er van het hele plan niets. Jeugd is zo optimistisch. Afwachten maar.”
Ze zette zich weer voor de vleugel en haast gedachteloos gleden haar vingers over de toetsen.
En boven zat haar dochter voor de piano en preludeerde zachtkens, terwijl haar gedachten ver weg waren.