We slaan er ons door

5⁶

heb zo’n idee, dat ’t voor ons geldbesparing zou zijn en zij zijn er mee geholpen.”

„Daar zou ik nog eens lang over moeten nadenken, Til. ’t Is geen kleinigheid, zo’n besluit.”

„Wij zijn werkende vrouwen, Mima,” moedigde Til haar aan. „’t Zal gemakkelijk voor ons zijn, als we ons met niets meer te bemoeien hebben en we ons potje, om zo te zeggen, gaar gekookt vinden.”

Even een snel opkijken van de moeder.

„Wat klonk daar een opgewekte klank uit de stem van ’t kind! zou ’t misschien goed voor haar zijn, temidden van jeugd te wonen, niet altijd bij moeder te zitten?” dacht ze. „Zou je ’t prettig vinden?” vroeg ze dan.

„Ja, moeder. Er gaat van Jet zoiets krachtigs uit en Bea? nu, dat weet u zelf wel. Dat is zo’n zelfstandig, flink persoontje, je frist helemaal op, als je bij haar 'bent. Bé is met al haar grilligheden zo door en door gezond. Eigenlijk heb ik er niet eens over gedacht, toen Bé het plan besprak, maar nu ik er over nadenk, lijkt het me enig, om bij hun in te wonen, ’t Moet natuurlijk kunnen en we zullen flink moeten rekenen, maar als ’t even kan, lijkt ’t me een geslaagd plan.”

„Dan zullen we maar kalm af wachten, wat Jet besluit en dan zien of we het voor elkaar kunnen krijgen.”

Toen Til naar boven was gegaan, om wat te studeren, bleef de moeder in gedachten verzonken zitten.

Ze voelde zich moe. Moe en oud. Al haar werken, al haar denken was voor Til geweest. En altijd was het enige lichtpunt: als het kind groot is! En nu was het kind groot..

De donkere, melankolieke ogen bleven staren naar één punt.

Wat had ze niet al van het leven verwacht, toen ze zo oud was als Til nu ...

Met hoeveel vertrouwen en liefde was ze haar man gevolgd naar Indië. Niets dan teleurstelling had het leven haar