We slaan er ons door

52

zin kennende van Els’ moeder voor huisdieren, die de voorbeeldige orde van haar huis konden verstoren.

„In een vreselijk zwak ogenblik gaf ze me mijn zin. Ik kon ’m voor twintig gulden kopen. Stel je voor, Til, een hond met een stamboom voor twintig pop! gewoon te geef! zoiets mag je niet laten lopen!”

„Zo heb je je moeder zeker ook bewerkt!” lachte Til. „En wat is ’t voor een woef?”

„’n Ruigharige engel met houten poten, je weet wel, met zo’n heerlijke snoet. Je moet ’m zien, Til!”

„Hoe lang heb je ’m al?”

„Twee dagen.”

O'”

„Wat nou O! hij zal mij niet vervelen, hoor! hè, jij bent net moeder, die heeft ook van die leuke dingen! In ieder geval ik ben dol op ’t dier en ’t is mijn hond, want ik heb ’m van m’n eigen geld gekocht. Maarre. ... moeder zegt natuurlijk: „’t Is jouw hond en nu moet je er ook maar alles zelf voor doen. Ik heb ’m gewassen, zeg! hij zag er zo vies uit, want hij had op een weiland liggen rollen. Een reuze karreweitje, zeg! ik weet niet wie natter was, hij of ik! en viermaal per dag moet ik met ’m rondsjezen, want vader wil niet, dat ie in de tuin gaat.”

„’n Heel werk,” vond Til.

„Ja. En ’s morgens jankt ie me al wakker, dan moet ie er uit, nou ja, je moet er wat voor over hebben, hè?”

„Ja, natuurlijk.”

„Ik kom es met ’m oplopen, kan je moeder ’m ook eens zien.”

„Is ie zindelijk?”

„Nou, ja, meestal wel.”

„Dan hoop ik maar, dat ie bij ons z’n goede moment heeft,” proestte Til.

„Wat ’n hondenliefhebbers,” spotte Els. „Allemaal zijn ze beducht voor hun boeltje! die voor z’n matten en die voor