We slaan er ons door

50

voor geblokt al die jaren, om a raison van tien pop in de maand botte kinderhersens in te prenten, dat één hele, twee halve is! Enè... twejè... je wordt er gek van! heus Els, je kunt me geloven, ik overdrijf ’t niet, maar ’s nachts zoemt ’t door m’n hoofd: enè, twejè en dan kan ik niet in slaap komen. Halve nachten lig ik wakker. Ik heb ’t allemaal wel vooruit geweten, ’t Is niets voor mij en ’t zal nooit iets voor me worden. Daar, nou weet je ’t!”

Els, die al die tijd gezwegen had — een hele prestatie voor haar — nam Til eens van terzijde op.

„Goeie hemel, wat ziet ze bleek en wat fonkelen haar ogen. Dat wordt niks,” dacht ze en ze was innig begaan met haar. Tenslotte had Til doorgezet, tegen beter weten in, en kon niemand van haar zeggen, dat ze de moed te gauw had laten zakken.

„Weet je, Til,” zei ze dan langzaam. „Je moest eens met Ida Brenner gaan spreken. Heb je haar nog wel eens ontmoet, of is alle contact verbroken?” Ida Brenner was een dame, waarmee ze het vorige jaar in Tirol kennis hadden gemaakt. Hoewel veel ouder, had ze schik gehad in het sportieve troepje jongelui en vooral met Til, in wie ze haar eigen wankelmoedige, onbevredigde natuur van toen ze zelf jong was, terug zag, had ze zich veel onderhouden en beloofd, wanneer ze de pianostudie neer zou leggen haar met raad en daad te steunen bij het kiezen van een vak, dat haar wellicht beter lag. Dit vak — heilgymnastiek en massage, beoefende Ida Brenner reeds vele jaren en het had haar de bevrediging geschonken, die het apothekersvak, waarvoor haar vader haar bestemd had, helemaal niet gaf.

Gesteund door dit lichtend vooruitzicht, had Til de studie weer met moed opgenomen en had tenslotte haar eindexamen Conservatorium gedaan.

„Ik ben wel af en toe bij haar geweest,” antwoordde Til op Els’ vraag. „Ze geeft me altijd weer moed om door te zetten, maar nooit is ze meer terug gekomen op haar be