We slaan er ons door

45

voor een reclame-kaart. Mooie letter-typen, jongens! En er moet alles op staan wat we aan te bieden hebben. Apart moet-ie zijn, modern, gedurfd!” „Net als de ontwerpster zelf!” lachte Toet. „Zeg, hebben jullie er al met Jet over gesproken?” vroeg ze dan.

„Welneen. Vannacht is het pas ontsproten in mijn slapeloos brein en toen Els kwam vertelde ik het haar. Til kwam er net op in en hoorde Els’ vreugdekreten. Tien tegen één, vindt Jet ’t een stapel plan. In ieder geval leg ik ’t haar morgen voor, dan komt ze bij me happen en gaan we samen een filmpje pakken. Ze moet nu maar een beetje afleiding hebben, ’t is zo’n slag opeens.”

„Nou, niet zuinig,” vond Til. „’t Is, dat Jet zo’n krachtmens is, anders is ’t heus om bij de pakken te gaan neer zitten.”

„Daar hoef je bij Jet niet bang voor te zijn. Die pakt alles aan als ’t moet,” zei Els. „Ze zal zelf ook al een bende plannen hebben gemaakt, daar kun je zeker van zijn.”

„Dit plan is, net als Béetje al zei, eigenlijk voor ons allemaal, ofschoon,” weifelde Toet, „welk aandeel denk je er zelf in te hebben, ik bedoel werkend aandeel, want dat je bij haar in gaat wonen is je toch zeker niet genoeg.”

„Ze kan de declamatie-lessen toch voor haar rekening nemen,” veronderstelde Els. „Of had je het je anders gedacht, Bé?”

„Pch! pch! pch!” Bea’s vingers maakten het bekende manuaal.

„Wat is er?” vroeg Els nieuwsgierig. „Wat doe je weer vreselijk geheimzinnig! Waar broed je op? geef je jetoneel-plannen op? heb je er voor de zoveelste maal weer es genoeg van?”

„Begrijpen jullie hoe het mogelijk is zoveel vragen achter elkaar te stellen? Voor deze keer zal ik je nieuwsgierigheid eens bevredigen, akelige vraagal! Ja, ik heb er genoeg van! het wordt toch nooit wat met m’n toneel-loopbaan! Ze heb