We slaan er ons door

43

weer door de kamer. Op het bleke, interessante gezichtje lag een vastberaden trek.

„Het is iets nieuws,” zei ze dan langzaam. „De mensen houden nu eenmaal van iets nieuws. Weet je, als ik in bed lig, fantaseer ik de gekste dingen. Misschien is dit ook gek, maar ’t is te proberen.”

Toet en Til keken in spanning naar het bezielde gelaat. „Een soort bureau dan,” ging Bea voort. „We hebben allemaal hopen kennissen, die graag iets te doen hebben, zelfs al is het buiten hun vak om. Ze moeten uitgaan van het idee, dat geen arbeid te min is en het beter is een beetje te verdienen, dan helemaal niets. We moeten onze typisten hebben, onze vertaalsters. Hulp bij huiswerk, ’s avonds oppassen als meneer en mevrouw uitgaan. Taallessen tegen billijke condities, tekenen, declamatie, handwerken, chaufferen, tuin in orde houden. Je kunt het uitbreiden zoveel je wilt. Zoals ik al zei, ze moeten voor alles bij ons terecht kunnen. Het moet natuurlijk goed in elkaar zitten, er moet aan gewerkt worden. We kunnen er allemaal onze schouders onder zetten. Piano-lessen, massage, clubjes voor wintersport, bridge-cursussen...” Bea wandelde steeds heen en weer, de lange sigarettenpijp in haar mond, de slanke handen gebarend.

De drie meisjes kwamen onder de bekoring van haar suggestieve woorden.

„Er zit iets in,” zei langzaam Toet. „Er zitten zelfs veel mogelijkheden in,” en dan opeens vol vuur: „Goeie hemel, het zou zelfs mogelijk kunnen zijn, dat Tom en ik konden trouwen, bij Jet gaan inwonen en ik het deel: taallessen, kinderen met huiswerk helpen, typen, op me nam. Bé, kind, het is een reuze idee, daar moet aan gewerkt worden! En Tommetje kan voor apotheker studerende lieden met hun studie helpen en Peter... mensenlief, er zit muziek in! een heel orkest! ik moet er met vader over spreken, ik ...”

„Zie je nou!” snoefde Els. „’t Is een moord-plan, Beatri-