We slaan er ons door

39

hetzelfde geduvel: „We hebben onze vaste tekenaars! wordt geen geld uitgegeven voor reclame! uw tekeningen zijn werkelijk goed, maar niet het genre, dat wij zoeken! Probeert u het eens bij ..naam van een firma, die toch niets neemt, maar dan zijn ze met goed fatsoen van je af! je zou ze! en toch geef ik het niet op. Ik draaf ze allemaal af, de uitgevers, de reclame-bureaux. Eindelijk zal er wel eens een toehappen! Wat een tijd anders! heb je ’t gehoord, Toet? Jet raakt haar baan kwijt. De zaak gaat op de flacon! Al ’t personeel is met een maand ontslagen.”

„Neen!” schrok Toet. „En, ’t leek of Jet daar zo vast in ’t zadel zat! ”

„Vast! wat is tegenwoordig vast!” pruttelde Els. „’t Is beroerd voor Jet, want ze heeft geen ouders en is helemaal op haarzelf aangewezen. Jakkie, wie had ’t kunnen denken, toen we daar verleden winter zo zalig in Tirol zaten, dat ’t er deze winter voor ons allemaal zo suf zou uitzien! Want, als je ’t goed beschouwt, hebben we geen van allen wat.” „Niet zo somber, Elsevier, we hebben toch plannen!” zei Bea opmonterend.

„Luchtkastelen,” zuchtte Til, wier handen nerveus met de franje’s van het tafelkleed speelden.

„’t Is hier een vrolijke boel,” vond Toet. „En nu kom ik ook nog met perikelen aanzeilen.”

„Wat is er met jullie?” vroeg Els nieuwsgierig, want dat het iets met T. & T. — zoals Toet en Tom in de wandeling genoemd werden — moest zijn, stond al vast bij haar.

„Neen, niets met ons, al zouden we ook allebei wat fleuriger vooruitzichten willen hebben.” En Toet vertelde van de onenigheden bij haar thuis en het „lastige knaapje Peter.” „Ik roep jullie hulp in, om hem met gezamelijke krachten van dat dolzinnige plan af te brengen en ons wat aan hem te wijden.”

„Direct!” bood Els aan. „We zullen hem onder onze beschermende vleugelen nemen.”