We slaan er ons door

Bea was niet thuis geweest toen Toet telefoneerde en Toet had toen maar de boodschap aan Bea’s hospita afgegeven, dat ze de volgende dag tegen theetijd bij haar zou komen.

„Even een paar bloemetjes kopen,” dacht Toet, toen ze de volgende middag naar Bea’s kamer stapte. „Als je bij Bé komt, moet je bloemen meebrengen,” lachte ze stil voor zich heen. „Er is daar altijd wel een hoekje waar een paar bloemen het doen.”

Ze belde aan, floot het bekende signaal. Hierop ging een raam open en kwam de huissleutel naar beneden. Dit wisten al Bea’s kennissen en ze keken al naar boven, om de sleutel op het juiste moment op te kunnen vangen. „Wel, alle mensen!” lachte Toet verrast op, toen ze binnen komend in Bea’s gezellige zitkamer, Els Bruins en Til van Berkel vond. „Hoe kan ’t zo treffen! ik moet jullie juist hebben.”

„En wij jou,” zei Bea, die, ouder gewoonte, in een exotische tea-gown gestoken was.

„Wat zie jij er weer enig uit?” bewonderde Toet de knalrode satijnen casaque, die Bea op een zwart satijnen pantalon droeg.

„Nieuwste creaasje, ontworpen door... mezelf!” boog Els. „Is ie goed of niet? heb je de schets gezien, die ik van Bé en pantalon gemaakt heb?”

„Neen, laat zien!”

Els haalde van het bureautje een los neergeworpen schets van Bea, die ze met een paar kleurtjes had aangezet.

„Buitengewoon goed,” prees Toet. „Els, je gaat met reuzenschreden vooruit.”

„En toch verdien ik geen spie,” pruttelde Els. „Overal