We slaan er ons door

3⁶

tafelversiering en al wat haar avondjes in Indië 'beroemd had gemaakt.

’t Was of Toet het voelde en heel nuchter zei ze:

„Pakt u alsjeblieft niet uit, moeder? we zijn ’t allemaal zo dood eenvoudig gewend en meestal brengt ieder z’n aandeel mee. Dat is hier natuurlijk niet nodig, maar maakt u vooral geen uithaal! ze voelen zich veel gauwer thuis als ze zien, dat u geen complimentjes maakt.”

„Vreemd, die Hollandse jongelui. Op de onderneming . „Nou ja, daar stak de een de ander de ogen uit!” spotte Peter. „Als u champoepel schonk, fuifde mevrouw Greter op..

„Oesters in blik!” lachte Toet. „Nou, mensen, jullie kienen ’t maar uit. ’t Kan heus genoegelijk worden en ik vind ’t wat gezellig, dat ik m’n luidjes eens hier kan hebben. Ze zullen opkijken van m’n jeugdige mima.”

Maatje lachte geflatteerd en was in het vooruitzicht van het avondje alweer opgewekter.

„Een kinderhand is gauw gevuld,” dacht Toet onder het naar huis rijden.

„Heb je het karretje weer in de rails gebracht?” vroeg tante Lena, die als een zieke mos ineengedoken zat.

„Ach, ziel,” lachte Toet. „’t Lijkt net of er een lichtje in uw neus brandt. Waarom is u niet in uw mandje gekropen?” „Zo’n lange avond,” pruttelde tante.

„Zoet maar, Marleentje, ik breng u straks naar bed en dan kom ik wat bij u babbelen, of ik lees u de courant voor. Ik voel me vandaag toch zo’n beetje de weldoende engel.” „En Tom dan?”

„’t Is toch Maandagavond! die geeft les.”

„Graag dan, kind.” Tante Lena knikte haar dankbaar toe. „Alweer eentje, die niet alleen kan zijn,” dacht Toet, toen ze naar haar kamer ging om zich van haar goed te ontdoen. „En tenslotte kon ik het ook niet, toen ik pas hier was. Maar ik had ook niemand, niet eens bridge-vrienden, zoals tante