We slaan er ons door

3i

deels te wijten aan Jet Molenaar, het nichtje van Els Brui-ning, dat er een behoorlijk mens uit hem groeit. Die heeft hem even aangepakt en niet zuinig, hoor!”

„Kon ze dien jongen van mij ook maar in de rails brengen,” zuchtte de vader.

„Goeierd,” dacht Toet. „’t Ene ogenblik raast en tiert hij op hem en ’t volgende moment spreekt hij vol tederheid over „dien jongen van mij”.

„Kun je haar niet eens hier brengen?” drong hij aan.

„Als u ’t prettig vindt en het u niet te druk is, dan vraag ik het hele stel eens. ’t Is voor mij, die zoveel vriendschap van hen ondervind, ook wel eens fijn ze in mijn ouderhuis te ontvangen.”

„Natuurlijk is het goed. Bespreek het maar met Maatje. En Toet...”

„Ja, vader?”

„Voel je er niets voor om bij ons te komen wonen?” hij keek haar hunkerend aan.

Toet voelde het en ’t viel haar zwaar hem niet zijn zin te kunnen geven.

„Waarom niet?” drong hij aan.

„’t Is beter van niet,” zei Toet zacht. „Maatje en ik kunnen niet met elkaar opschieten, we staan tè ver van elkaar. En, weet u, vader, ik ben zo gewend aan m’n vrijheid, ik geloof niet, dat ik me zo makkelijk zou kunnen schikken in de regelmaat van een huishouden.”

„Is ’t dan bij tante Leentje zo’n ongeregelde boel?” vroeg hij verwonderd.

„We laten mekaar vrij. Als tante een robber uit moet maken, kan ze toch niet op tijd thuis zijn,” lachte Toet. „Met het gevolg dat we niet op elkaar wachten en eten of slapen gaan wanneer we er zin in heibben. Het dienstmeisje is er op gedresseerd en bromt nooit als de tafel soms tot acht uur gedekt staat en ze het eten warm moet houden. Wij van onze kant pruttelen ook niet als het maal door onze eigen