We slaan er ons door

20

uitdrukkelijk gezegd, op de kamer werd geserveerd en waarbij haar man, die te moe was, niet aan zat, zei Peter:

„Muschi, we gaan een Kalverstraatje pakken. Kleed je vlug aan!”

Peter had een weeïg vleiende manier om „Muschi” te zeggen, vond Toet en licht spottend keek ze naar haar knappen broer.

„Leentje, ga je mee?” vroeg Maatje, die meteen al van haar stoel opgewipt was.

Peter wierp haar een donkere blik toe. Stel je voor! met die mallotige bijgewerkte tante door de stad te sjezen!

Maar tante Lena excuseerde zich. Ze ging nog een uurtje bij haar broer zitten en dan moest ze naar een bridge-drive.

„Voor een liefdadig doel,” zei ze verontschuldigend.

„Excuseer je maar niet, Leentje,” lachte Maatje. „Wij laten iedereen vrij, ja, Peter?”

„Moet u er niet bij zijn als de bagage komt?” herinnerde wat scherp Toet haar.

„Die komt niet zo gauw en de koffers, die we bij ons hebben pakt zuster wel uit. In ieder geval, kind, kan Peter jou de sleutels geven. Je kunt vast uitpakken, en laat het kamermeisje je helpen, ja?”

„Muschi, schiet op!” commandeerde Peter, terwijl hij Toet nonchalant de sleutels toewierp.

Even later gingen ze weg en wierp Toet ze bitter-boze blikken na.

Peter had z’n arm door Maatje’s arm gestoken en zoals ze daar liepen, leken ze een jong paar, geen moeder en zoon, dacht ze verachtelijk.

Tante Lena was bij het bed van haar broer gaan zitten.

„Zou je je niet eens vijf minuten aan je a.s. heer en meester wijden?” vroeg Tom en hij nam Toet’s hand, die ijskoud aanvoelde, in de zijne.

„Twee draken!” barstte Toet los.

„Nou ben je net een nijdige bakvis,” plaagde Tom.