We slaan er ons door

19

„Waar is je vader?” vroeg Tom, zich naar haar overbuigend.

„’n Paar uur gaan rusten,” zei Toet dankbaar. Tom was de enige, die naar vader vroeg, dacht ze bitter.

Nadat vele kopjes koffie gedronken waren, waarbij Maatje en mevrouw Greter elkaar de loef hadden afgestoken in het twetteren, besloten eindelijk de Greters naar hun kamers te trekken en ademde Toet vrijer nu ze het aanhoudend gekakel van Maatje’s vriendin niet meer behoefde aan te horen.

„Reuze aardige mensen, vin je niet?” vroeg Maatje, terwijl ze voor de spiegel haar blonde lokken opdofde. „Zo hartelijk en royaal. Zij zijn heel rijk.”

Toet toonde niet de minste belangstelling.

„Spelen jullie bridge?” vroeg tante Lena.

„Zo’n beetje, hé Peter? Bridge met een praatje.”

Tante Lena keek geringschattend en nam zich voor nooit met hun te spelen.

„Gaat er een goeie film?” vroeg Peter. „We willen ’t eerst naar Tuschinski. Moet een reuze tent zijn, hè? Wat gaat er?”

„Kan ik je heus niet zeggen,” zei Toet kort. „Wil je er vanavond al heen?” vroeg ze dan.

„Natuurlijk! We moeten genieten van alles wat er te genieten valt. Gaan jullie mee? Leent je jij ook? Ik fuif jullie allemaal,” animeerde Maatje.

Tom gluurde tersluiks naar Toet. Zo, net zo, had zij gekeken, toen hij haar leerde kennen, zo verbitterd, zo vol spot. Wat een moeder ook, die vrouw! Niet eens de eerste avond in de huiselijke kring te willen doorbrengen, na al die jaren waarin ze haar kind niet had gezien.

Hij dacht aan zijn eigen moeder, de werkende altijd zorgende vrouw, die alleen maar leefde voor haar kinderen, die vader en moeder tegelijk voor hun was geweest. Wat een verschil! Hoe moest Toet dit grote gemis aan moederliefde voelen.

Na de lunch, die — „voor deze keer, hoor!” — had Maatje