We slaan er ons door

17

graag liet merken, dat haar jeugd zo ver in het verleden lag.

Er was even het flitsen van twee paar spot-ogen en weer voelde Toet, hoezeer ze op dien vader leek en het deed haar goed, het bracht haar opeens zo dicht bij hem.

„Waarom ben je eigenlijk nooit met verlof gekomen?” vroeg plotseling tante Lena.

„Ik weet ’t zelf niet,” zei hij ontwijkend.

Hij wist ’t wel. Was er niet de angst in hem geweest, dat z’n vrouw al het door hard werken opgespaarde geld in Holland op zou maken?

Toen had hij haar niets kunnen weigeren, zou hij haar meest exhorbitante wensen ingewilligd hebben en zou hij, zoals hij ’t zo vaak had gezien bij van verlof terugkerende vrienden, van voren af aan hebben kunnen beginnen.

Om zijn moede, oude mond lag een verbitterde trek.

„Nu kunnen ze lang wachten, zij en haar zoon vóór ze hun zucht naar luxe kunnen bevredigen. Ik zal ze krap houden. Had ik ’t maar eerder gedaan, dan zou er uit die aap van een jongen wat beters zijn gegroeid,” dacht hij.

„Vader?”

Hij keek op, regelrecht in de bezorgde ogen van zijn dochter.

„Zou het niet verstandig zijn als u een paar uur naar bed ging?” vroeg ze en de zuster, die eveneens met zorg had opgelet hoe bleek hij zag, drong er ook op aan.

„Ja, laat ik maar gaan,” gaf hij gedwee toe en ondersteund door de zuster begaf hij zich naar het aangrenzend slaapvertrek.

„Ik vind je vader minnetjes,” zei tante Lena en ze poeierde zorgvuldig haar neus. „Hoe ziet je moeder er uit? Modieus?”

„Ik geloof ’t wel.” Toet zei het wat afwezig en ze tuurde naar buiten.

„En die vrienden? Die familie Greter, wat zijn dat voor lui?” vroeg haar tante vol belangstelling.

„Ik heb niet op ze gelet. U zult ze straks zien, ze zullen

We slaan er ons door.