Wending

92

had ik dan nog meer kans van slagen, tenminste, als de „hij" aan alle eischen van standing, geloof, positie voldeed. Maar daar ben ik ver van af. Mijn harte-wensch geldt geen persoon.”

„Titia, vertel me ervan, het interesseert me.”

„Ik heb er, buiten m'n ouders, nog nooit met iemand over gesproken, Ach, u zult het ook wel heel belachelijk vinden, maar ik vind het wel erg prettig er met u over te praten.”

„Wacht er dan niet mee. Straks komt de jolige pan terug en dan is de tijd voorbij om over ernstige dingen te praten,”

Ze wachtte nog even, Het was zoo moeilijk erover te beginnen, het lag immers al zoo lang veilig en besloten in het diepst van haar denken.

Dan, zich vermannend, zei ze, en haar rustig gelaat werd bleek van emotie:

„Toen ik nog heel klein was en poppen had, ging mijn liefde altijd uit naar de leelijke, gebrekkige popjes, naar die, waarvan een arm of een been stuk, wiens kop beschadigd was. Nu nog gaat heel m'n hart uit naar wat gebrekkig is, naar wat lijdt. En vooral naar kleine kindertjes, gebrekkige stumperds, die missen moeten wat wij niet eens waardeeren te bezitten: Gezondheid, licht, lucht. En weet u, nu is mijn groote wensch om ergens buiten, een huis te hebben, waar ik kleine kinderen kan opnemen om ze te verzorgen tot ze flinker, gezonder zijn. Och, denkt u zich daar eens even in, van die kleine, bleekzuchtige baby’s, die moederzorgen missen, die grootge